Lêv

Lêv, devên devê mirov û an jî her jîndayî na. lêve Jêr û Lêve jor heya. Lêv, bi çermê xwe re û bi sînîrîên di xwe de re cih û qatekî laş yê herî zîz a. Çermê lêvê, hertimî ku bi çûna Ziman ya bi serê re ji aliyê zimên ve tê şîlkirin. Bi wê şîlkiirnê re rewşa xwe ya lêvî diparezê. Lêv ku zûwa bû, hingî êdî hişk dibê û bi Qamûşk dibe. Aliyê lêvê yê ku di hundurê devê mirov de bidawî dibe jî, li ber keviya Goştê Dinan de qate xilasiya sînorê lêvê tê kifşkirin. JI aliyê lêvê yê derve jî ev wisa ya.