Tirşîn

Tirşîn ji Şamê.

Ji Sîngaporê.

Tirşîn, tirşî awayekê parastina sebze û fêkiyan e. Di pêjgeha kurd de cihekê wê yê girîng heye. Li Asya û Ewropayê gelek cureyên wê tên xwarin. Ji kurdan derbasê tirkan jî bûye ku bi tirkî dibêjin turşu.

Sebze û fêkî di nava şoriyê de tên sekinandin û ev rêbaza han mejûyê bikaranînê dirêj dike. Ji demên pirr berê ve ev teknîk hatiye bikaranîn ku mirov bikaribin zivistanê jî fêkî û sebzeyan bixwin.

Di dema nûjen de ji ber ku sarinc hene êdî ne ji bo dirêjkirina mejûyê bikaranînê, bo daxwazê tirşîn tên çêkirin.

Tirşînên sereke yên pêjgeha kurd

• Tirşîna bejikê (qitî, qîtik, şarax, kilyar, omidî, acûr, tehlîşk hwd gelek binavkirinên bejikê hene)
• Tirşîna şêlimê
• Tirşîna zerdeyê
• Tirşîna têkelav (di têkelê de gizêr, fringî hwd gelek riwek hene)
• Tirşîna arûyê (xiyar, cehîk, xirtik)
• Tirşîna kelema sor

Sebze û fêkiyên sereke yên tirşînê

• Arûf (xiyar)
• Kelem
• Firengê heşîn
• Lîmon
• Bexdenûs
• Hêliz (şêwit)
• Pelên defneyê (qarê)
• Îsot
• Bihok
• Alû (hilû, alûce)
• Sîr
• Sêv
• Gizêr

Tirşîna Îdirê navdar e. Herwiha li Amed û Rihayê jî tirşînên gelek bitehm tên xwarin.