Bêvaciya bêvacî
 |
Bêhawayiya bêhawayî (bi erebî: تهافت التهافت, lat. Tahâfet et-tahafah) an jî Bêvaciya bêvacî, berhemeke fîlozofê Endulusî ya Îbn Ruşd (1126 - 1198) e. Ew wê pirtûka li ser berhema Xezalî ya bi navê Bêvaciya fîlozofan (Bêhawayiya fîlozofan) (bi erebî: تهافت الفلاسفة, Tahâfet el-falâsifiyah) dinivîse û tê de lênêzbûna Xezalî ya fikrên fîlozofan rexne dike û fikrên Aristoteles û fîlozofên din li hembera Xezalî diparêze.
Wî di pirtûka xwe de ji berhema Xezalî de jêgirtin kirina û li ser wan jêgirtinan wek diyalogan pirtûka xwe bi zimanê erebî nivisandî ye. Kitêb ji hêlekê de jî gengeşiya navbera fîlozofên îslamê yên neoplatonîstên wek Farabî, Îbn Sîna û nimînerê Eşarîyan îmamê Xezalî ye.
Girêdanên derve
[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]- pirtûk wek text — muslimphilosophy.com
 | Ev gotara têkildarî felsefeyê şitlekê ye. Heke tu bixwazî berfireh bikî pê li biguhêre bike. (Çawa?) |
 | Ev gotara li ser pirtûkekê şitlekê ye. Heke tu bixwazî berfireh bikî pê li biguhêre bike. (Çawa?) |