Almanyaya Nazî

Girêdanan biguhêre
Ji Wîkîpediya, ensîklopediya azad.
Deutsches Reich Li ser Wîkîdaneyê biguherînê
Almanyaya Nazî
Deutsches Reich Li ser Wîkîdaneyê biguherînê
Ala Mertal
Sirûd: Das Lied der Deutschen, Horst-Wessel-Lied Li ser Wîkîdaneyê biguherînê
Almanyaya Nazî li ser nexşeyê
Paytext
52°31'0"Bk, 13°24'0"Rh
Zimanên fermî
Zimanên tên bikaranîn
Rêveberî dîktatorî
 •  Serokdewlet Paul von Hindenburg (1925–1934), Adolf Hitler (1934–1945), Karl Dönitz (1945–1945) Li ser Wîkîdaneyê biguherînê
 •  Serokwezîr
Avakirin
 •  Dema avakirinê 15 adar 1933 
 •  Dema hilweşînê 23 gulan 1945 
 •  Rûerd
Gelhe
 •  Giştî 109.518.183 (1940) Li ser Wîkîdaneyê biguherînê

Almanyaya Nazî, navê nafermî yê Almanyayê ye ku di serdema Adolf Hîtler de, ji sala 1933an heta 1945an hatiye bikaranîn.

Di wê serdemê de Adolf Hitler ji Partiya Karkerên Alman a Nasyonalsosyalîst desthilatdarî ya Almanyayê dikir. Hinek caran bi wê serdemê Împeratoriya Sêyem (bi almanî: Drittes Reich) tê gotin. Naziyan digotin ku wan li dû Împeratoriya Yekem (Împeratoriya Romê ya Pîroz) û Împeratoriya Duyem diçin.

Nexşe (1944)

Prensîbên rênîşander ên rêxistina dewleta netewe-sosyalîst[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Meşên girseyî yên mîna yên di mîtînga partiya Nazî ya NSDAP a sala 1935an de, îfadeya berbiçav a îdeolojiya Nazî û ramana dewleta avabûyî bû.

Sosyalîzmê Netewî xwe weke tevgereke şoreşgerî dît ku hemû qadên dewlet û civakê veguherand. Armanc ew bû ku li şûna demokrasiyê dîktatoriya NSDAP ê ya yekane an ya serokê wê û civaka sivîl a bingehîn a vekirî û bi civakek gel a nijadî diyarkirî biguherîne.

Ji bo ku dewlet ji nû ve li gorî prensîba Führer û têgehek taybetî ya civaka neteweyî were dîzaynkirin, pêdivî bû ku mafên medenî yên takekesî ji holê bên rakirin û veqetandina bi sazûmanî ya desthilatan di navbera hukûmetên Reich û dewletan de ji aliyekê ve û yasadanîn, rêvebirin û şaxên dadweriyê li aliyê din. "Hêza navendî ya bihêz a Reich" jixwe di sala 1920an de beşek ji bernameya 25-xalî ya NSDAP ye bû.

Di hundir de, fikra civaka gelan diviyabû ku siyaset, exlaq û hiqûq bi hev re di nav tevahiyek bênavber de girêbide. "Vîna serokatiyê", ku ne girêdayî tu desthilatdariyek qanûnî ya bilind bû, ew bû ku şêwazek nû ya serwerî û hukûmetê ya Nasyonal-Sosyalîst biafirîne - ku ji hêla strukturên partiyê ve bi guhdana pêşdîtinê dihat pêşbînîkirin. Peywira memûran a ji bo pabendbûna bi prensîbên qanûnî yên giştî bi erkên kesane ve hate veguheztin, ku bi " sonda rêber" hate xurt kirin. Antîsemîtîzm û nîjadperestiya neteweyî di îdeolojiya Naziyan de navendî bû. Cihû, di heman demê de Sintî û Rom û her weha komên din ên nifûsê yên ku wekî "ne-Aryen " têne pênase kirin, nikarin bibin beşek ji civaka neteweyî.

Hevdemkirinê[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Damezrandina dîktatoriya netew-sosyalîst bi lez û bez pêk hat ku dijber û hetta alîgirên NSDAP matmayî hişt. Jixwe di di 5ê sibata sala 1933an de, Hitler ji serokê Reich Hindenburg hilweşandina Reichstag û bangkirina hilbijartinên nû ji bo 5ê avrêlê wergirt. Parlamento heta hilbijartinê wekî navenda desthilatdariyê ji holê hat rakirin. Di 10ê sibatê de, Serokê Reichê ji bo parastina gelê Alman biryarek derxist, ku azadiya çapemenî û civînan heta radeyekê sînordar kir ku hukûmeta hindikahiyê ya Hîtler de dema kampanyaya hilbijartinê de bi pratîkî karîbû partiyên muxalefetê bêdeng bike. [1]

Her weha di meha Sibatê de, hukûmeta Hîtler tedbîrên ji bo ji holê rakirina demokrasî û pirdengî destnîşan kir. Armanca wan ew bû ku li Reich, eyalet û şaredariyan navendên hevrik ên desthilatdariyê ji holê rakin û tevahiya jiyana dewletî, civakî û çandî bixin bin îdeolojiya Sosyalîzma Netewî.

Yekem tedbîrên wekhevkirinê bi bi navê Fermana Agiriyê ya Reichstagê ya 28an hat. Sibata 1933 û Qanûna Bihêle ya 24ê adara 1933an de Destûra Weimar hate betal kirin: Bi vî awayî prensîbên bingehîn ên wekî mafên bingehîn, serweriya qanûnê û kontrolkirina hukûmetê ji hêla parlamentoyê ve hatin rakirin. [2]

Pêşî, avahiyên federal ên Komara Weimar hatin hilweşandin. Du qanûnên ku hatin derxistin hemû wezîr, wekîl û rayedarên dewletê yên bilind ên heta wê demê li eyaletên federal - bi taybetî li başûrê Almanyayê û senateyên bajarên Hanseyatîk hatibûn hilbijartin, ji holê rakirin. Yekemîn qanûna wekheviyê ya di 31ê adara 1933an a meclîsên eyaletê, hemwelatîbûn, meclîsên navçeyan û meclîsên şaredariyan betal kir û destûr da hukûmetên eyaletan ku qanûnên li dijî makezagonên dewletê derxînin. Di hilbijartina Reichstagê ya 5an de divê saziyên xwerêveberiyê li gorî şert û mercên dengdanê deng bidin. Adar 1933 ji nû ve were komkirin. Di encamê de, bi hezaran endamên NSDAP-ê postên vala dagir kirin. Qanûna duyemîn ya wekhevkirinê ya 7. Nîsana 1933 li hemî welatan ji bilî Prûsyayê, ku ev yek jixwe di encama " Lêra Prûsya" ya 1932an de qewimî, hate afirandin, parêzgarên Reich bi hêzên dîktatorî yên ku dikarin ji hêla Serokê Reich ve werin tayîn kirin, yên ku rasterast di bin serweriya Reich Chancellor de bûn û bûn. ji hikûmetên dewletê bilindtir. Destûr ji wan re hat dayîn ku endamên xwe, karmend û dadwerên din tayîn bikin û ji kar dûr bixin. Mafê çêkirina yasayan jî hat dayîn. Hat ragihandin ku wezîfeya serokdewletiyê ya ku di hin makezagonên dewletan de cih girtibû bi dawî bû. Di pratîkê de, serokê Reich Paul von Hindenburg dema ku Reichsstatthalter tije kir, hema hema li her derê pêşniyarên Hitler yên şopînerên kevn û Gauleiters NSDAP şopand.

Bi çewisandina KPD’ê ji 28’an ve Ji ber şewata Reichstagê di 22’ê Sibatê de li ser SPD’ê hate qedexekirin. Hezîranê û heta qanûna li dijî avakirina partiyên nû yên 14an, partiyên din xwe hilweşandin. Di 1ê Tîrmeha 1933an de, NSDAP bû partiya yekane û yekane desthilatdar li Reich, ku di Kanûna 1933an de bi zagona ku yekitiya partî û dewletê misoger dike hate bihêz kirin. Bi vî awayî pergala yekpartîtî hat avakirin û parlementerîzm wekî taybetmendiya “sîstema ” nefret dihat dîtin ji holê hat rakirin. Ji bo ji holê rakirina muxalefeteke muhtemel, rejîma Nazî yekser piştî 1’ê Nîsanê Cejna Karkeran a Neteweyî têk bir. Gulan 1933 hemû sendîkayan dest danî ser mal û milkên wan û mafê grevê betal kirin. Di 10’ê Tebaxê de hemû rêxistinên karker û karsazan hatin qedexekirin Gulan 1933 bi zorê ket nav Eniya Kedê ya Alman (DAF), ku ji sala 1934an ve girêdayî NSDAP bû.

Reichstag jixwe fonksiyona xwe ya zagonsaz û rêvebir-kontrol bi erêkirina du-sêyan pirraniya Qanûna Destûrdar di 23 Mijdar 1944 de qedandibû. Adara 1933 de hate terikandin. Ew bi awayekî fermî wekî saziyek di hebûna xwe de maye da ku ji bo daxuyaniyên hukûmeta Hitler alavên peyda bike û hem jî di têkiliyên bi welatên din re xuyangek demokratîk biparêze. Niha nîvê wê ji endamên partiyê û nîv jî ji nûnerên SA, SS û rêxistinên girêdayî partiyê pêk dihat. Di sala 1939an de wî 9 qanûnên din derxistin, lê 5000 qanûn û biryarnameyên din rasterast ji hêla rêberên rejîma Nazî ve hatin derxistin.

Bi qanûna ji nû ve avakirina Reich ya 30. Di 1ê çileya paşîna (January) 1934 de, dewletên federal serweriya dewleta xwe winda kirin, ji ber vê yekê serweriya dadwerî û îdarî ya dewletên federal bi biryarnameyên li ser hevsengiyê ku heya sala 1935an dom kir, bi tevahî hate xera kirin, heya ku ew rasterast bû bindestê wezaretên berpirsiyar ên Reich. Reichsrat ku di Destûra Bingehîn a Weîmarê de nûnertiya dewletên federal dikir û li hemberî hemû pêşnûmeqanûnên hikûmeta Reîchê xwedî mafê nerazîbûnê bû, di 14’ê Nîsanê de hate damezrandin. Sibata 1934 de hatîye belav kirin.

Rayedarên ya bilind[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

"Yekitiya gel û dewletê" ya ku di îdeolojiya Naziyan de hat ragihandin, bû sedema rakirina cihêbûna hêzan; desthilatên qanûndanîn û cîbicîkar û dadwerî ji dezgehên herî bilind ên hikûmetê re hatin dayîn. Dema ku prensîba rêber di hemî warên berpirsiyariya dewletê de û di hemî astên hukûmetê de bi bandor bû, dezgeh û nivîsgehên berê ji aliyekî ve navendî bûn, û pir caran ji hêla din ve zêde bûn.

Lihevnekirina peywirên rayedarên dewletê yên navendî û nû hatine afirandin û her weha ofîsên bilind ên partiyê bû sedema gelek nakokiyên li ser jêhatîbûn û hevrikiyan, ku hingê gelek caran neçar ma ku bi biryarek desthilatdar ji hêla Hitler ve were qedandin. Wekî qaîdeyek, di encamê de rayedarên îdarî bi buroyên partiyê re hatin yek kirin. Di encamê de rêzek nû "Desthilatdarên Reichê yên Bilind" derket.

„Reichskanzlei“[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Serokwezîrê Reichê Alman Adolf Hitler bû, serokê dewletê heta mirina xwe di 2. Tebax 1934 Serok von Hindenburg. Bi qanûna li ser serokê dewleta Reich Alman ji 1. Di 1-ê Tebaxa 1934-an de, paşê bi referandumek rewa bû, Hitler dest danî ser ofîsên Hindenburg. Ji hingê ve heta dawiya sala 1938-an wî sernavê " Fuhrer û Reich Kancellor of German Reich", ji Çile 1939 tenê " Fuhrer " hilda. Herî dawî di vê nuqteyê de, [3] Destûra Bingehîn a Împeratoriya Weimarê ku bi awayekî fermî di meriyetê de mabû, rastî valahiyê hat û di şexsê Hîtler de hemû hêzên dewletê hatin yekkirin. [4]

Rûniştina fermî ya Hîtler, Reich Chancellery li Berlînê bû. Ev wekî desthilatdariyek ji bo birêvebirina karsaziya hukûmetê ya domdar û di heman demê de wekî navenda partiyê ya NSDAP-ê xebitî. Sekreterê Dewletê Hans Heinrich Lammers, paşê Martin Bormann, berpirsiyarê karsaziya hikûmetê bû. Li nêzîkê rûniştina taybet a Hîtler a li ser Obersalzberg, ku wekî herêmek qedexekirî hatibû ragihandin, Reich Chancellery li Berchtesgaden, ku jê re dibêjin Kancelariya Reich a Biçûk, di sala 1937 de hate çêkirin.

Dezgeha rêvebirina navendî ya NSDAP û berpirsê hevrêzkirina Şêwirmendiya Reich û wezaretan karmendên cîgirê serokê Rudolf Hess bû, ku di kabîneya Reich û civata wezîrên berevaniya Reich de xwediyê pileya wezîr bû. Bi ser de jî, di biryarên girîng ên wezaretên Reich û tayînkirina karbidestên dewletê yên bilind de xwedî gotin bû. Ji sala 1941ê vir ve ev wezîfe bi navê Serokatiya Partiya Bormann berdewam kir. Şanseliya serokê NSDAP-ê, ku di sala 1934-an de wekî "Kanseliya taybet a Adolf Hitler", ku Philipp Bouhler serokatiya wê dikir û birayê Martin Bormann Albert Bormann jî tê de dixebitî, di sala 1934-an de hate damezrandin, di mijarên partiyê de xwe bi daxwaz û daxwaznameyên lêborînê ve sînordar kir, lê di heman demê de. " Action T4 " kontrol kir.

Adolf Hitler li ber Reichstag di dawiya kampanyaya li dijî Polonya de, 6. Çiriya Pêşîn 1939

Di 12. Di 1ê çileya paşîna (January), 1939 de, Hitler rûniştina xwe ya fermî bar kir Kancelariya New Reich li Vossstrasse li Berlînê, ku ji hêla Albert Speer ve hatî sêwirandin.

Disambig grey.svg Binêre herwiha: Reichskabinettsrat

hikûmeta emperyal[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Hikûmeta Reich a ku di kabîneya Hîtler de hebûna xwe berdewam kir ji 12 heta 15 wezîrên Reich ên bi portfoliyo û bê portfoliyo û rayedarên din ên payebilind ên dewleta Nazî pêk dihat. Di bin serokatiya Reich Chancellor de, ew bi giranî bi nîqaşkirin û derxistina pêşnûmeyên qanûnan re mijûl bû. Lêbelê, Hitler tenê civînên kabîneyê yên birêkûpêk li dar dixist heya ku pozîsyona hêz û fonksiyonên wî were yek kirin. Ji sala 1935-an pê ve, kabîne tenê bi awayekî nerêkûpêk û kêm caran dicive. Dûv re qanûnên nû yek li pey yê din bêyî ku li ser wan nîqaş bike, lezand. Civîna dawî ya hevpar di 5’ê Gulanê de bû. Sibat 1938.

Her ku bêtir û bêtir desthilatî ji serokê hukûmetê re hatin veguheztin an jî ji hêla wan ve hatin girtin, wezîr her ku çû bûn wergirên fermanan. Hîtler rasterast bi biryarnameyên xwe hukum kir. Di encamê de, kabîneyê rola xwe ya yasayî winda kir û di dawiyê de di dema şer de di nav dezgehên jêrîn de ku tenê beşek bi hev re hevaheng bûn, ji hev ket.

Piştî mirina Hitler, Wezîrê Aboriyê yê berê yê Reich Johann Ludwig Graf Schwerin von Krosigk li ser navê Grand Admiral Karl Dönitz, ku Hitler wekî cîgirê xwe wekî Serokê Reich destnîşan kiribû, hukûmetek kirdar ava kir. Wê hewl da ku bi hevalbendan re li ser rêveberiya Almanyayê bikeve danûstandinan, lê di 23ê Adarê de ji hêla wan ve hat têkbirin. Di Gulana 1945’an de hat derxistin û girtin. Heya ku di 5ê îlonê de ji hêla Brîtanya Mezin, DY, Yekîtiya Sovyetê û Fransa ve desthilatdariya dewleta bilind a Almanyayê hate desteser kirin. Hezîran 1945 di Danezana Berlînê de hate ragihandin û di daxuyaniyên pêvekirî de, [5] êdî li Almanya hukumetek navendî tune bû. Encumena Kontrolkirina Hevpeymanan a ku diviyabû ev erk bigirta ser xwe, ji bo pêkanîna biryarên xwe girêdayî hikûmetên leşkerî yên li herêmên dagirkirinê bû.

wezaretên Reich[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Ji sala 1933-an de, rayedarên jêrîn wekî Wezareta Reich têne binav kirin:

Bi vê yekê rejima Nazî struktur û rayeyên rastîn ên wezaretên takekesî guhert, di hin rewşan de bi awayekî berbiçav. Ji sala 1933-an vir ve beşên jêrîn nû hatin damezrandin:

Hezîran 1940: Hitler piştî gera Birca Eiffelê, digel Albert Speer, Martin Bormann û Wilhelm Keitel .

Îdareya navxweyî û darazê[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Xizmeta sivîl[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Beşek mezin a karûbarê sivîl di dema Komara Weimar de ji dema Kaiser hat û antî-demokratîk ma. Li Prûsya, di destpêka sala 1930an de, hejmareke zêde ya karmendan tevlî NSDAP-ê bûn, tevî ku qanûna memûran qedexe kir ku ew ji bo vê partiyê çalak bin-mîna KPD-ê.

Dema Hîtler hat ser desthilatdariyê, piraniya karbidestan pasîf man; tenê piştî hilbijartina Reichstag a Adara 1933-an pêlek serlêdanan ji bo tevlêbûna NSDAP dest pê kir. Komeleya Reîch a Karmendên Karmendên Elman bang li endamên xwe kir ku tevlî “şoreşa neteweyî” bibin. Lêbelê, protestoyên kadroyên kevn ên di NSDAP-ê de tê vê wateyê ku serlêderên nû, ku wekî "di meha Adarê de mirin" têne binavkirin, statuya endametiya binerd werdigirin û pejirandinên nû di dawiyê de bi tevahî hatine sekinandin.

Di heman demê de, hukûmeta nû ya Reich bi qasî ku pêkan bû gelek karbidestên payebilind ên ne populer ên ku dihatin texmîn kirin ku ji hêla siyasî ve ne pêbawer in, ji kar avêtin. Bi taybetî li Prûsyayê, Goering gelek serokên payebilind û navçeyan, rêvebirên navçeyan û şefê polîsan ji kar avêtin. Di sala 1941 de, 354 ji 365 cihên rêveberê navçeyê li wir ji hêla endamên NSDAP ve hatibûn dagir kirin, di nav de 201 "şervanên kevn". Di şaredariyan de, SA gelek caran karmendên dewletê bêyî ti bingehek qanûnî ji kargehên wan derxistin. Di 7-ê de hate zêdekirin Nîsana 1933, " Qanûna ji bo Vegerandina Karûbarê Sivîl a Pîşeyî“, ya ku mebest jê hebû ku endamên partiyên çepgir û Cihûyan derxîne, lê bandora wê di destpêkê de ji hêla " Mîtiyaza Şervanê Eniyê " ve ku ji hêla Hindenburg ve hatî destnîşan kirin hate qedexe kirin.

Lê dîsa jî, rejîma Nazî karûbarê medenî bi giranî bêpar hişt. NSDAP di heman demê de têra xwe xwediyê karbidestên jêhatî nebû ku bikaribûna cihên vala tijî bikira. Vana bi gelemperî li ser bingeha şiyana xwe tije bûn û ne di serî de li ser bingeha dilsoziya bi xeta siyasî re. Endamên NSDAP li hin dever û dezgehên îdarî di hindikahiyê de man, wek mînak di Wezareta Karê Reich û Wezareta Karên Hundir de. Bo nimûne, rejîma Nazî hişt ku burokrasiya heyî di qonaxa desteserkirinê de bimîne, tenê ji bo ku wê li deverên mezin piştî ku desthilatdarî yekgirtî bû, bêhêz bike. Di nav tiştên din de, hejmareke mezin ji rayedarên împaratorî yên nû hatin afirandin da ku saziyên îdarî yên heyî "biserûber" bikin. Di encamê de, piştî sala 1933’an di pêkhateya dewletê û rêveberiya dewletê de geşedanên nakok, carinan felc çêbûn. [6] Ev pirokratî, ango pêşbaziya di navbera saziyên cihêreng de ku hin caran jêhatîbûna wan li hev tê, berovajî îdeolojiya dewletek bihêz bû, ji ber ku gelek caran kiryarên wê bêbandor dikir, lê ew pir bi mebest bû, ji ber ku asta hevrikên desthilatdariyê her gav biryara dawî ji dîktator re dihişt. helm mecbûr ma ku dev ji lace. [7]

Di asta rêveberiyê de, Qanûna Karûbarê Sivîl a Alman ya 26. Di 1ê Çileya Paşîn, 1937an de, ku li ser bingeha nêzîkatiyên reforma Weimar-ê hatî çêkirin û di sala 1953an de ji hêla Qanûna Karmendên Sivîl a Federal ve hate betal kirin û şûna wî hate girtin. Ew erkên kevneşopî, maf û kanalên fermî yên fermî ji bo karmendan destnîşan kir da ku bandora siyasî, keyfî û gendelî ji bo endamên NSDAP-ê jî bisînor bike, di heman demê de hîn jî "karûbarek sivîl a profesyonel a ku ji hêla nêrînek cîhanî ya netewe-sosyalîst a aîdê serok ve hatî derbas kirin" diparêze. Adolf Hitler a Reich û gelê Alman, bi dilsoziyê ve girêdayî ye, li gorî pêşgotinê, divê bibe "stûna dewleta Sosyalîst a Neteweyî". Zagon karibû li dijî berxwedana NSDAP û rezervên Hîtler, ku nexwest bi prensîbên destûrî re bin, bikeve meriyetê.

Di serdema ku pê de çû, rejîma Nazî giraniya mirî ya burokrasiyê her ku diçe zêdetir kêm dike. Mafê NSDAP Gauleiter hebû ku tayînên nû ji bo meqamên şaredariyê destnîşan bike, û kansera partiyê jî mafê îtîrazê li rayedarên Reich hebû. Ev yek ji bo "nirxandina siyasî" ya birêkûpêk a berendamên postê hate bikar anîn, ku ev yek alîgirê û kûrkirina karbidestan bi rejîmê re kir. Bi sonda serokatiyê bûn û yek ji Mamosteyên zanîngehê neçar man ku soza dilsoziya Hîtler bidin; wek qaîde, yên ku ev red kir, ofîsa xwe winda kir. Wekî din, NSDAP di gelek waran de organên îdarî û rêveberî yên hevrik ava kir. Di warê polîtîkaya personelê de, Martin Bormann şûna Rudolf Hess-ê nermtir girt û hêdî hêdî nifşek nû ya rayedarên payebilind ên Nazî ku ji Hîtler re dilsoz bûn û di heman demê de ji hêla teknîkî ve jî jêhatî bûn ava kir.

Di 26. Di 1ê Avrêl, 1942 de, Hitler di Reichstag de mafê kesane îdia kir ku her karmendek dewletê neçar bike ku îstifa bike an jî ji kar dûr bixe, yê ku ew hest dike ku erkên wî binpê dike. Wî ev maf bi giranî piştî sedsala 20an ji bo "paqijkirina" mezin di karûbarê sivîl de jî. Di encamê de, karbidestên Neteweperestên Alman, ku di destpêkê de ji bo xurtkirina desthilatdariya Hitler piştgirîya sereke bûn, di dawiya serdema Naziyan de bandora xwe ya afirîner winda kirin. [8]

Amûra ewlehiyê[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Di Çile 1933 de, Hitler Hermann Goering Reich Komîserê Wezareta Prûsya ya Navxweyî tayîn kir. Göring yekser ev yek bikar anî da ku polîsên Prûsya bike stûna desthilatdariya rejîma Nazî. Di Sibata 1933-an de wî hêzek polîsê arîkar a 50,000-ê ji leşkerên SA û SS saz kir, ku hingê ew jî li dewletên federal hate destnîşan kirin. Di dawiya Nîsana 1933-an de, wî di heman demê de Ofîsek Polîsê Dewletê ya Veşartî ji bo Prûsyayê jî damezirand ku bi erka "lêkolîna hemî çalakiyên siyasî yên ku ji bo dewletê xeternak in li seranserê welêt" ava kir. Di encamê de Polîsê Dewleta Veşartî (Gestapo) derket. Lêbelê, ji ber asta karmendî ya kêm kêm, ev yek bi alîkariya gel ve girêdayî ma. Propaganda Naziyan bang li Almanan kir ku cîran, hevkar û hwd. Li ser ya ku gelek caran ketibû ser axa biber. Ji ber vê yekê îradeya berfireh a gel a şermezarkirinê çavkaniya herî girîng a agahdariya Gestapo bû, ku piştre bi navê "lêpirsînên tund", ango êşkencekirina gumanbaran hate berfireh kirin. [9] Ji ber ku piraniya nifûsa dewleta Naziyan armancên Hîtler hevpar bûn, lêkolîner behsa "xwe-şopandinê" dikin. [10]

Heinrich Himmler ji sala 1929an de rêberiya SS-ê kir, ku di sala 1934an de di bin serweriya SA -yê de bû heya ku derbeya Röhm di sala 1934an de pêk hat. Wî di sala 1934 de polîsên siyasî û kampên komkirinê li seranserê Reich xistin bin kontrola SS. Bi biryarnameya 17Di 1'ê Hezîrana 1936'an de, wekî Reichsfuhrer SS, ew di heman demê de di Wezareta Karên Hundir a Reich de Midûrê Polîsê Alman hate tayîn kirin û bi vî rengî di yekîtiya kesane de serokatiya her du rêxistinan kir. Di sala 1937an de, ev tevlihevî bi sazî ji hêla SS û Serokên Polîsên Bilind (HSSPF) ve hate girêdan. Fonksiyona wan ji aliyekê ve pêşengiya hêzên ser bi Midûrê Polîsan û ji aliyê din ve jî yên girêdayî Serokatiya Împertarî bû. [11]

Ji hingê ve, Himmler bi awayekî sîstematîk û bi serkeftî navenda kontrolê û "mêjiyê" ya pergala Nazî berfireh kir. Armanca komkirina hêzê avakirina elîteke hêzeke paralel bû ku ji bo çavdêriyê wek "dewletek di nav dewletekê de" bi têkiliyên xurt bi "Führer" re, ku paşê çîna serdest a împaratoriya Alman li her derê ava bike, bû.


Mafî[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Wezîrê Dadê yê Prûsyayê Hanns Kerrl di dema seredana kampa xwendekaran de li Jüterbog (1934)

Di derbarê sazûmana îdarî de, NSDAP jî ji bo pergala hiqûqî ya ku ji bo wê têdikoşiya ne xwediyê têgehek zelal bû. Di xala 19-an de, bernameya 25-xalî banga "qanûna hevpar a almanî" ya nediyar kiribû ku wekî "şûna zagona Romayê ku ji bo dîtina cîhanparêziya materyalîst re xizmet dike". Bi vê yekê, NSDAP berî her tiştî bindestkirina mafên medenî yên takekesî ji berjewendiya giştî ya "civaka neteweyî" re fêm kir: tiştê ku ji bo gel baş e, ew e ku rast e. Peyvên wekî nijad, maddeya genetîkî, namûs, dilsozî, şiyana leşkerî, hêza mirovî, dîsîplîn û nîzam wekî berjewendiyên qanûnî yên bilind hatin belav kirin.

Li gorî van ramanan, hin tedbîrên pêşî yên ku ji aliyê rejîma Nazî ve hatin girtin, prensîbên bingehîn ên serweriya qanûnê binpê kirin, wek wekheviya hemû welatiyan li pêşberî qanûnê, cudakirina desthilatan û nulla poena sine lege : wek "Reichstag". Biryara Agirkujiyê", "Qanûna Xerab" û "Qanûna li ser ferzkirin û pêkanîna cezayê mirinê.

Di Çile 1935 de, qanûn û tedbîrên lihevhatinê jî serweriya dadwerî ya dewletên federal betal kirin. Bi vî awayî Wezareta Edaletê ya Reich ji bo hemû dadgeh, saziyên cezayê û xebatkarên wan bû desthilatdariya herî bilind a çavdêriyê. Biryarnameyek perwerdehiya dadrêsî ya yekgirtî armanc bû ku dilsoziya mezûnan ji Führerstaat re misoger bike: ew ji xwendekaran re qursek perwerdehiya îdeolojîk a du mehan li "Kampa Civakî ya Hanns Kerrl " û azmûna devkî ya mijara "lêkolînên gelêrî û dewletê li wateya herî berfireh."

Ji aliyê din ve, ji sedsala 18-an ve, pir Desthilatên dadwerî yên sedsalê hatin afirandin. Ji dadweran, ku heta sala 1933 kêm kêm endamên NSDAP bûn, tenê nêzîkî 600 ji kar hatin avêtin. Wezîfeyên bilind ên Wezîrê Edaletê û Serokê Dîwana Edaletê ya Reichê ji nûnerên neteweyî yên Alman re hatin hiştin û ji nû ve nehatin dagirtin. Berevajî vê, qanûna ji bo vegerandina karûbarê sivîl a pîşeyî bi giranî bandor li parêzerên "ne-Aryen" û siyasî yên ne populer kir. Pêdivî bû ku hemî parêzer di Baroya Reich û Odeya Noteran a Reich de qeydkirî bin, ku pejirandina wan birêkûpêk dikir û pêbaweriya wan a siyasî dişopand. Dûv re, hemî dadger neçar bûn ku sonda kesane ya dilsoziyê bi "Führer û Reich Chancellor" Adolf Hitler, ku ji 30 salî ve, bixwin. Hezîran 1934 jî îdîa kir ku ew "dadwerê herî bilind ê gelê Alman e". Ji sala 1935’an şûnde jin wekî dadger, dozger û parêzer nehatin qebûlkirin.

Roland Freisler (navend) wekî Serokê Dadgeha Gel, 1944

Ji bilî daraza kevneşopî, ji bo zêdetir qadan darazek taybet û pîşeyî hate avakirin. Hema bêje heman qanûn tenê ji bo kesên ku "ji heman cureyê ne" derbas bû, lê qanûnek taybetî ji bo komên nifûsê yên ku "biyanî" hatibûn ragihandin hate danîn: ji bo " asocial ", Cihû û "komên etnîkî yên biyanî ", berî her tiştî Polonî. û rûsan. Cihûyan tenê destûr didan ku ji bo Cihûyên din wekî " şêwirmend " derkevin pêşberî dadgehê. Ji Kanûna 1941-an vir ve, Mersûmê Hiqûqa Cezayê ya Polonyayê li ser Polonî û Cihûyên li Polonya ku ji hêla Reich Alman ve hatî dagirkirin, tê sepandin.

Di hiqûqa medenî de, qedexekirina zewacê ji ber sedemên eugenîk pêk hat. Di mijara “zewacên têkel” ên nijadî de, hevberdan hêsantir bû û zayînî hat qedexekirin. Dêra Katolîk pêşî li hewildanên qanûnîkirina nezayîtiyê wekî zemînek ji hevberdanê girt. Di heman demê de, dayikên nezewicî û zarokên neqanûnî ji hêla qanûnî ve çêtir bûn; Ji sala 1941ê vir ve, jinên "Aryen" jî destûr didan ku bi leşkerên ketî re bizewicin.

Dadgehên taybet ên ji bo sûcên siyasî û Dadgeha Gel a ku nû hatibû avakirin, di bin serweriya Wezareta Dadê de mabûn, lê ji bo dozên ku li wir dihatin kirin, saziyên îtirazê tune bûn. Ji Gulana 1933-an ve, dadgehên serbixwe yên leşkerî li kêleka wan hatin damezrandin, ku ji sala 1936-an pê ve girêdayî dadgeha leşkerî ya Reich -ê ya nû hatî damezrandin. Di bin hin şert û mercan de destûr ji wan re hat dayîn ku sivîlan jî ceza bikin. Ji destpêka şer û vir ve, êdî tu gazî û gazî tunebû; biryar tenê ji hêla fermandarên leşkerî yên têkildar ve hatine pejirandin an jî biryara ji nû ve darizandinê hatine dayîn - hema hema her gav bi armanca zêdekirina cezayê.

Piştî derbeya Röhm di 1934 de, Heinrich Himmler ji bo SS dadgehek rûmetê ava kir, ku jê re dadrêsiyek taybetî ya SS û polîs di binê dadgeha sereke ya SS de ji Cotmeha 1939 de pêş ket. Hakimê wî bi xwe bû. Dadgeha Îdarî ya Reichê ya ku nû hatiye avakirin, girêdayî Wezareta Karên Hundir a Reichê bû, lê destûr nehat dayîn ku tu kiryarên keyfî yên ku ji hêla siyasî ve hatine kirin, bi taybetî yên polîsan lêkolîn bike. Ji ber vê yekê hemû kiryarên şîdetê yên SA, Gestapo û SS ji hêla dadgehên serbixwe ve nehatin darizandin. Girtiyên ku di bin "çalakiya parastinê " de hatin girtin, bê maf hatin hiştin.

Di dadweriya tawanan de, pîvanên tawanên tawanan her ku diçe ji taybetmendiyên eşkere yên tawanê ber bi helwesta tawanbarê gumanbar ve diçûn. Dadweran ji berê pirtir îhtîyat dan. Ev nermkirin di pratîkê de ji bo zêdekirina cezayan bû. Di heman demê de, gelek sûcên sûc rasterast rastî cezayên bilindtir hatin, û hin jî nû hatin afirandin. Taybetmendiyên kuştinê yên ku di sala 1941'an de hatin guhertin û li ser esasê hiqûqa cezayî hatin guhertin, piştî sala 1945'an jî di zagona cezayê de neguherî.

21 cezayên îdamê yên Dadgeha Taybet a Brno, 30. Hezîran 1943

Prensîba nulla poena sine lege piştî binpêkirinên yekalî bi tevahî hate terikandin. Di Hezîrana 1938 de, piştî du dozên kesane, Hitler bi paşverû cezayên nû û qanûnên ji bo van û kiryarên mîna wan derxist. B. Cezayê îdamê ji bo revandina zarokan ku di sala borî de bi îxracatê û ji bo danîna bi qestî " xefika otomobîlê " ( Lex Götze ), ku bi hûrgilî nehat diyarkirin. Piştî ku Dadgeha Bilind bersûc di dozek "diziya elektrîkê" û dozek jî ji "sextekariya makîneya telefonê" beraat kir, di hiqûqa ceza de jî qedexeya analogiyê hat rakirin. Naha destûr nehat dayîn ku dadger bi eşkere cezayên cezakirinê li gorî sûcên ku "li gorî hesta edaletê ya gelêrî" têne berhev kirin, bidin.

Cezayê îdamê ku di sala 1933an de ji bo sê sûcan dihat xwestin, bi taybetî di dema şer de bi 46 sûcan hat dirêjkirin û zêde hat bikaranîn. Dadgeh- leşkerî rastiyên wek “xerabkirina hêza leşkerî ” bi helwestên subjektîf ve girê didin; her ku diçû sûcên biçûk wek sûcên şer dihatin hesibandin. 5 Biryarnameya Qanûna Cezayê Şerê Taybet a 5. Gulan 1940 di dawiyê de destûr da dadwerên taybetî ku ji bo her sûcek cezayê darvekirinê û di nav de cezayê darvekirinê bidin, heke cezayê ku di metna qanûnî de hatî peyda kirin ji bo kefa "li gorî raya giştî ya saxlem" têrê neke.

Di sala 1942an de, rejîma Nazî bi nameyên birêkûpêk ên dadweran û nameyên wekhev ên parêzeran dest bi rêvebirina dadweriyê kir. Bi ser de, Hitler destûr da Wezîrê Dadê yê Reich ku hemî tedbîrên ku ew hewce dibîne, di nav de yên ku ji yasaya berê dûr dikevin, ji bo damezrandina "rêveberiya edaletê ya Sosyalîst a Neteweyî" bigire. Lê dadgehên herêmî yên asayî û yên bilind ên herêmê, ji destpêka sala 1933an ve bûne beşek ji dezgeha dewletê ya çewsandinê, bi mehkûmkirina gelek dozên rexnekirina rejîmê, reftarên opozisyonê, "sûcên weşanê " û " pîskirina nijadî ".

Arteş[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Nişanê Împeratorîye Almanî (ji 1938)

Ji dema ku Hitler hat ser desthilatdariyê, bi enerjî ve çekkirina Reichswehr, ya ku bi Peymana Versailles ve hatî sînordar kirin û ew wekî stûna duyemîn a dewleta Sosyalîst a Neteweyî li kêleka partiyê dihesiband, bi enerjî domand. Hevrikiya zelal a di navbera Reichswehr û SA de di Hezîrana 1934-an de bi bêhêzkirina serokatiya SA ya ku wekî tepisandina Röhm Putsch veşartibû bi dawî bû, û Reichswehr wekî hilgirê yekane yê neteweyê hate ragihandin. Piştî karanîna li ser di 1ê tebax sala 1934an de, "Qanûna li ser Serokê Dewleta Reich a Alman" wekî cîgirê serokê Reich Hindenburg, ku rojek şûnda mir, wî li gorî Destûra Bingehîn a Weimar fermana bilind a siyasî ya Reichswehr girt. Wezîrê Reichswehr û fermandarê giştî yê leşkerî Werner von Blomberg paşê hêzên çekdar bi şexsî sond xwar Hitler. Her weha di sala 1934 de, damezrandina hêza hilweşandina SS, ku paşê bibe Waffen-SS, dest pê kir.

Hê di Cotmeha 1933 de, Hitler vekişîna Almanya ji Cemiyeta Miletan û di heman demê de vekişîna ji Konferansa Çekdarkirina Cenevreyê ragihandibû, ku tê de ji almanya ji aliyê hêzên din ên Ewropî ve hevsengiya çekan hatibû pêşkêş kirin. Di 16. Di 19ê Adara 1935an de, Reich a Alman bi "Qanûna Pêşxistina Wehrmacht" ve avakirina serweriya leşkerî, ji nû ve danasîna leşkeriya giştî û armanca avakirina artêşek ji 550,000 kesan ragihand. Ji niha û pê de, artêş tenê wekî " Wehrmacht " dihat binav kirin, navê Reichsmarine hinekî paşê jî bû " Kriegsmarine ". Jixwe di 11 Di 13ê Adarê de, Wezîrê Hewayî yê Reich Goering hebûna hêza hewayî ya Alman ragihand. Van binpêkirinên eşkere yên Peymana Versailles bi piranî ji hêla hêzên din ve hatin pejirandin, ji ber vê yekê Brîtanya Mezin di Hezîrana 1935 -an de Peymana Deryayî ya Alman-Brîtanî pêk anî, ku destûr da Almanya ku hêza deryayî ya xwe nûve bike 35. % ji Navy Royal destûr. Di Adara 1936 de, leşkerên Alman ji nû ve Rhineland dagir kirin, peymanên Locarno şikand. Piştî demeke kin, bi danasîna plana çar salan, biryar hat dayîn ku welat û Wehrmacht di nav çar salan de ji bo şer amade bin. Di heman salê de, dilxwazên Alman ên ji Lejyona Condor cara yekem di şerê navxweyî yê Spanyayê de li ser milê neteweperestên Spanyayê mudaxele kirin.

Piştî krîza Blomberg-Fritsch, di 4ê Avrêlê de, Hitler Sibat 1938 Wezîrê Parastinê yê Reich Blomberg û Serfermandarê Giştî yê Artêşê Fritsch, Wezareta Şer betal kir û di heman demê de fermandariya operasyonê ya Fermandariya Bilind a Wehrmacht (OKW) ya nû hatî damezrandin, ku bû karmendê giştî yê wî yê kesane, girt. Beşa jorîn bi vî awayî pêk hat:

  • Fermandariya Bilind a Wehrmacht - Sererkan: Wilhelm Keitel (1938-1945)
    • Ofîsa Fermandariya Wehrmacht (ji 1940-an Karmendên Fermandariya Wehrmacht) - Sererkan: Alfred Jodl (1938-1945)
    • Koma Ofîsa Giştî Wehrmachtamt - Sererkan: Hermann Reinecke (1939-1945)
    • Koma ofîsa li derveyî welat / parastin
    • Wezareta Navendî ya Wehrmacht
    • Ofîsa Aborî û Çekdarî ya Leşkerî
    • Wezareta Dadê li Serokê OKW
Mîtînga Partiya Nazî 1938, "Roja Wehrmacht": Sekreterê Dewletê di Wezareta Avhewayê ya Reich de Erhard Milch, Keitel, Brauchitsch, Raeder û Fermandarê li Navçeya Leşkerî XIII / Nuremberg Maximilian von Weichs (ji çepê ber bi rastê)

Fermandariyên bilind ên berê yên hêzên çekdar bi talîmatên OKW ve girêdayî bûn, lê bi karmendên xwe yên girêdayî re serbixwebûnek qismî parastin.

Piştî damezrandina OKW , Avusturya û Sudetenland (1938), tevlêbûna "Komara Çek ya mayî" (1939) û di dawiyê de Şerê Cîhanê yê Duyemîn bi dagirkirina Polonyayê dest pê kir.

Ekonomî[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Searchtool.svg Gotara bingehîn: Ekonomîya Almanyayê Nazi

Axa Welatê Nazi[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Welatên "Împeratorî ya kevnar"[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Reich Almaniya Mezin (welat û Reichsgaue), Tîrmeh 1944
Dabeşên îdarî yên Reichê Almaniya Mezin (1. Adar 1944)
karta îdarî (1. Çile 1944)

Împaratoriya, ku di 1871 de hate damezrandin, dewletek federal bû ku ji 22 dewletên monarşîk, sê bajar-dewletên komarî û Reichsland Alsace-Lorraine pêk dihat. Li Komara Weimar, Împeratoriya Alman ji 18 welatan pêk dihat. Dewleta Naziyan ev dabeşkirina dewletan parast, lê erkên wan ji organên îcrayê yên wezaret û rayedarên Reich ên navendî re kêm kir. Waliyên Reich li ser serokwezîrên dewletan hatin danîn. Ji bilî dewletan, Gaue ya NSDAP wekî yekîneyên pêşbaziyê xuya bû.

Dewleta Azad a Prûsya di serdema Naziyan de jî dewleta herî mezin a Reichê ma. Lêbelê, strukturên wê yên îdarî jixwe di sala 1932-an de ji ber êrîşa Prûsya ji hêla hukûmeta Papen ve pir qels bûbûn. Bi lihevhatina Prûsya di sala 1933-an de, saziyên wê yên navendî girîngiya xwe winda kirin û pişta xwe dan hukûmeta Reich û serokatiyên jorîn ên parêzgehên Prussyayê . Li hin parêzgehan, ofîsa Oberpresident ji hêla NSDAP Gauleiter ve, wekî Erich Koch li Prûsyaya Rojhilat, hate girtin. Waliyê Reichê yê Prûsyayê Hitler bi xwe bû, lê wî erkên xwe ji serokwezîrê Prusya Hermann Göring re şand.

mezinbûna împaratoriyê[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Beriya sala 1939-an jî, rejîma Nazî hêdî hêdî axa Reichê berfireh kir û herêma Saar, Avusturya û Sûdetenland bi nav kir. Li wir, di sala 1939-an de, Reichsgaue di bin yek an çend parêzgarên Reich de hate damezrandin, ku paşê li mayî Reich jî hate damezrandin. Ji bilî tevlêbûna herêma Saar, hemû destkeftiyên herêmê di bin gefa tundiyê de hatin bidestxistin. [12]

Bi hilweşandina Çekoslovakya di Adara 1939 de, Reich ji bo cara yekem berbi herêmên ku bi piranî Alman lê niştecî ne bûn, berfireh bû. Bi vê yekê re karaktera xwe ya netewe dewlet winda kir. [13] Ji sala 1939-an vir ve, herêma Reich di nav xwe de parastvana Bohemya û Moravya ye, deverên CdZ yên dagirkirî wekî "herêmên Reichê Almaniya Mezin" hatin binavkirin. Li gorî agahiyên ji Waliyê General Hans Frank, Hitler jixwe di payîza 1939 de biryar dabû ku di heman demê de Hikûmeta Giştî jî bike, ku tê de rezervek ji bo karkerên çandiniyê ji bo Reich, beşek ji Reich Almaniya Mezin, dît. Lêbelê, wekî ku dîrokzan Martin Broszat guman dike, Hitler di heman demê de xwest ku statuya qanûnî ne diyar bihêle da ku Hikûmeta Giştî li derveyî berpirsiyariyên hiqûqa navneteweyî û împeratorî bihêle. Di havîna 1940 de, Hitler teoriya Frank ya " welatê cîranê Reich" qebûl kir. Zêdekirina "ji bo herêmên Polonya yên dagirkirî" ji navnîşa fermî ya Hikûmeta Giştî hate derxistin. Lêbelê, hukûmeta giştî statûya parêzgeriyê wernegirt, lê bû "taxek alman a derveyî-erdî ya bê statuya dewletê, ku ad hoc bi mebesta rêgezek qanûnî ne-girêdayî heya ku dibe bila bibe, bi niştecihên bê hemwelatî yên etnîsîteya polonî re hate avakirin.[14] Li gorî dîroknasê Polonî Tomasz Szarota, daxuyaniyên Hîtler ên ku ji hêla Frank ve têne vegotin, " meyldariya pêvekirina expressis verbis " nîşan dide, [15] dîsa jî di çarçoveya hiqûqa navneteweyî ya ji hêla Reich Alman ve "heta hebûna çalakiyek rastîn a tevlêbûnê nîşan dide ku hin guman hene." [16][17] Di heman demê de, hukumeta Giştî hate qedera ku bibe " koloniya yekem a Reich", ku ev yek di "siyaseta îstismarkirina aborî, tepisandina çandî ya Polonan û tunekirina rewşenbîrên wan" de xuya bû. [18]

beriya destpêkirina şer hatiye tevlîkirin[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

  • Piştî bidawîbûna dema Peymana Versailles û referandûma 1'ê Çileyê, herêma Saar a ku piştî Şerê Cîhanê yê Yekem di bin rêveberiya Fransayê de bû, bû. Adar 1935 di Reich de wekî "Saarland" tête nav kirin.
  • “ Pêvekirina ” dewleta Awûstûryayê bi Almanyaya Nasyonal-Sosyalîst re di bin tehdîda tundiyê de bi dagirkirina Wehrmachtê di 12’ê Nîsana 1945’an de temam bû. Adara 1938 dest pê kir.

Her wiha şantajên siyasî an jî gefên leşkerî neçarî desteserkirina hin deveran kirin:

  • Çekoslovakya piştî Peymana Munîhê di 10'ê Tebaxa 1948'an de neçar ma ku herêmên Elmanya Sûdetan bide. Cotmeha 1938'an radestî Reichê kir.
  • Piştî ultîmatoma Alman ji Lîtvanyayê re di peymana dewleta Alman-Lîtvanya ya 22 Mijdarê de Adara 1939ê teslîmî Almanyayê kirin. [19]

Ev girêdanên beriya Şerê Cîhanê yê Duyemîn ji hêla destûrî ve bi bandor bûn.

Diviyabû Slovakya serxwebûna xwe ji Komara Çeko-Slovakya rabigihîne (14. Adar 1939) serxwebûna tixûbdar û statûya satelîtê ya hevalbendek Alman wergirt.Piştî " perçiqandina mayîna Komara Çek " di 15. Adar 1939, Parêzgariya Bohemya û Moravyayê di bin çavdêriya Parêzgerek Reich a Alman de otonomiyek xuya [20] hat dayîn; Ew wekî beşek ji împaratoriyê dihat hesibandin, ku di heman demê de xwediyê hêzek hukûmetê ya herî bilind bû. Damezrandina vê parêzgehê peymanek navneteweyî şikand û ji ber vê yekê li gorî hiqûqa navneteweyî bêbandor bû, her weha berfirehkirina paşerojê ya serweriya Almanyayê ku bi fethên leşkerî pêk hat.

di dema şer de pêk hat[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Derxistina Poloniyan ji Wartheland, 1939

Piştî kampanyaya Polonya di payîza 1939 de, Reich Alman ji nû ve organîzekirina deverên ku di Peymana Versailles de ji Polonya re hatibûn dayîn, berfireh bû:

  • Danzig-Rojavayê Prûsya bi Korîdora Danzigê bû Reichsgau.
  • Wartheland ( Posen heta Łódź ) wekî Reichsgau ji piraniya parêzgeha Prusya ya berê ya Posen û deverên din ên polonî yên cîran hate afirandin.
  • Navçeya hikûmetê Zichenau li Prûsyaya Rojhilat hate zêdekirin;
  • navçeya Sudauen û
  • Sîlesyaya Jorîn a Rojhilat bi herêma Olsa (Silesiaya Avusturya berê) re û bi vî rengî tevahiya qada pîşesaziyê hate Prûsyayê.
  • Parçeyên mayî yên xaka dewleta Polonyayê ku ketibûn bin bandora netew-sosyalîsta wek " Hikûmeta Giştî ji bo herêmên Polonya yên dagirkirî " bi navçeyên Kraków, Lublin, Radom û Varşovayê ji hêla hukûmetek ku rasterast ji Hitler re rapor dike û tê rêvebirin. di pêvajoya şerê Almanya-Sovyetê de cih girt.

Erdên pêvekirî yên Polonyayê du qat ji yên ku di sala 1919an de hatibûn desteser kirin bûn û sînorê Reich 150 ber 200 veguherand. km li rojhilat.

Xaka di bin rêveberiya sivîl a Almanyayê de hatiye dagirkirin[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Gelek dewletên ku ji hêla hêzên Alman ve hatine dagir kirin karîbûn hukûmetên xwe li gorî Peymana Laheyê ya li ser Şerê Erdê biparêzin, lê ne hemî. Piştî kampanyaya rojava di sala 1940 de, li hin deverên dagirkirî rayedarên sivîl hatin damezrandin, ku ji " Serokê Rêvebiriya Sivîl " (CdZ) re rapor kirin, ku di encamê de berpirsiyarê rayedarên Reich Alman bû.

  • Eupen-Malmedy, ku di sala 1919-an de ji Belçîkayê re hatibû veqetandin, tavilê hate girêdan, lê di pêvajoyê de civatên ku beriya 1920-an ne beşek ji Împaratoriya Alman bûn, berfireh kirin. [21]


Piştî kampanyaya Balkanan di sala 1941 de, Padîşahiya Yugoslavyayê bû sê dewletên cuda (Kroatya, Sirbistan û Montenegro). Du sê parên Slovenyayê di bin rêveberiya CdZ ya Carinthian Gauleiter de hate danîn û de facto hate nav kirin:

  • başûrê Carinthia û Carniola ;
  • Lower Styria .

Piştî kampanyaya Rûsyayê di sala 1941 de, deverên din di bin rêveberiya sivîl a Alman de bûn:

Di bin zagona leşkerî de xaka dagirkirî[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Piştî agirbesta Îtalyayê bi Hevalbendan re di Îlona 1943 de, Almanya jî Îtalya dagir kir, û Benito Mussolini Komara Civakî ya Îtalyayê (RSI) wekî dewletek satelîtê ya faşîst li bakurê Italytalya ava kir. Li vir û li Yugoslavyaya bindest a Îtalyayê, Wehrmacht, polîsên di bin serokatiya SS ya Reich û rêveberiyeke sivîl a Alman-Îtalî de di du waran de desthilatdarî pêk anîn:

  • " Operations Zone Alpine Foreland ", ku parêzgehên Bolzano (Tirol Başûr ), Trento û Belluno di nav xwe de dihewand;
  • " Herêma Operasyonên Berava Adriyatîk ", deverek ku ji Udine heya Laibachê ye.

Ev herêmên operasyonê, ku sînorên wan ne li ser sînorên neteweyî, lê li ser hewcedariyên leşkerî bûn, ji hêla desthilatdariya SS û rêveberiya sivîl ve, ku bi fermî di bin serweriya RSI de ma, ji axa ku ji hêla Îtalya ve tê veqetandin, hatin veqetandin. Di wan de, zagona almanî û zimanê fermî yê almanî bi giranî hatin destnîşankirin. Rêvebiriyek sivîl a Alman-Îtalî di bin navê "şêwirmendên sivîl" de bû ku bi navê fermî yê Komîserê Bilind, ku li gorî fermanên kesane yên Hîtler, neçar ma ku xwe bigihîne serokên cîranên Reichsgaue Tirol-Vorarlberg û Carinthia, Franz . Hofer û Friedrich Rainer . Dadweriya wan di heman demê de li beşa Slovenya ya ku di sala 1941-an de ji hêla Italytalya ve hatî dagir kirin jî berfireh bû. Van hêzên şexsî di warê rêveberiya sivîl de di nav gel de nezelaliyek qanûnî ya bingehîn derxist holê. [22]

Herêmên bê otonomî di serdestiya Almanya de[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Bi Reich ve girêdayî bûn, lê nehatin girêdan, her weha du "parêzgehên Reichs" yên mezin ên di bin rêveberiya sivîl a Alman de bûn, Reichskommissariat Ostland (Dewletên Baltîk û Belarûs) û Ukrayna .

Berfirehkirinên plankirî[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Rejîma Nazî çiqasî armancên xwe yên fetihkirinê bi pêş xist, di lêkolînê de nakokî ye. Eberhard Jäckel, bi rêgezên Hugh Trevor-Roper, amaje dike ku Hitler bi bingehîn dixwest ku li rojhilat, ango li Rusyaya Ewropî zeft bike. [23] Generalplan Ost, ku heta sala 1942-an di bin sîwana Reichsfuhrer SS Heinrich Himmler de hatibû amadekirin, berê mafên erdên nû dîtibû û di planek 25-salî de, li herêma dagirkirî bi çar mîlyon niştecîhên "jidayikbûna Almanan" li ". Ingermanland " li derdora Lenîngradê, li " Gotengau ". Li Kirimê û li herêma Cherson û her weha li qada avjeniyê ya çemên Memel û Narew . [24]

Ev şîroveya "parzemînî" ya planên dagirkirina Naziyan, ku di nav yên din de, Hans-Adolf Jacobsen û Dietrich Aigner tevlî bûn, ji hêla [25] cihêreng ve hate dijber kirin. Elmanya Sosyalîst ya Netewî ji bo vegerandina koloniyan, nemaze li Afrîkayê, gelek çalakî pêş xistin. [26] Di lêkolînê de ev nêrînên revîzyonîst çiqasî cidî bûn jî tê nîqaşkirin. Bi riya hevalbendiya bi Japonê re, Reich Alman dev ji koloniyên Asyaya Rojhilat ên Hollanda û Fransa yên dagirkirî berda . Armanc ji nû ve bidestxistina împaratoriyek kolonyal li Afrîkayê, ku ji sala 1941-an vir ve sînorkirî bû, di destpêka sala 1943-an de hate sekinandin. [27] Bi nêrîna van planên Afrîkayê jî, gelek dîroknas dibêjin ku Hitler di dawiyê de ji bo serdestiya cîhanê armanc kir. [28]

Rewşa cografî-siyasî[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Di dema berfirehbûna xwe ya herî mezin de di sala 1942 de (ji bilî eniya şer bi Yekîtiya Sovyetê re ), Reich Alman deh dewletên cîran hebûn: Li bakur ew bi Danîmarkayê re (67 kîlometre dûrahiya sînor), li başûr-rojhilat Komara Yekemîn Slovakya û her weha Macaristan û Xirvatistan, li başûr li Îtalya, Mîrektiya Lîchtenstein (35 km) û Swîsre (550 km), li başûr-rojava li Fransa (392 km), li rojava li ser Belçîka (221 km). ) û li bakur-rojavayê li ser Hollanda (567 km).

Ev hemû dewlet, ji bilî Îtalya, Liechtenstein û Swîsreyê, ji aliyê leşkerên Alman ve hatin dagirkirin an jî wek Slovakya kirin dewleteke bindest.

Damezrandinê Dewleta Nazî[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Nexşeya herêmên dagirkirina Hevalbendan li Almanya di 1945 de (Çavkanî: Artêşa Dewletên Yekbûyî)

Berî serkeftina xwe ya li hember Almanya, DYE, Brîtanya Mezin û Yekîtiya Sovyetê ji sala 1938an vir ve hemî berfirehkirina axa Reichê betal û betal îlan kiribûn. [29] Guhertina rojavayê Polonyayê, bi giranî li ser hesabê herêmên rojhilatê Almanyayê, ji Konferansa Tehranê ya sala 1943an vir ve bi prensîb biryar hatibû girtin. [30] Di Konferansa Yaltayê ya di Sibata 1945an de, her sê hêzan jî statûya hêza serketî dan Fransayê û biryar dan ku Almanyayê piştî şer bi dawî bibe bikin çar herêmên dagirkirinê û Berlînê jî bikin çar beşan. Di bihara 1945an de planên din ên dabeşkirina daîmî ya Elmanyayê li çend dewletan hatin avêtin. [31]

Bi têkçûna leşkerî û dagirkirina tevahî ya Almanya desthilatdariya NSDAP bi dawî bû. Rêveberiya dewletê ya ku ji nêz ve bi partiyê û girêdayî bû jî bi giranî dest ji kar berda. Piştî dagirkirinê, karbidestên Alman tenê bi tolerans an jî piştî ku ji hêla hêzên dagirker ve hatine wezîfedar kirin û dikaribûn bixebitin. Admiralê Mezin Karl Dönitz, ku ji hêla Hitler ve di wesiyeta xwe de hatî destnîşan kirin, û hukûmeta wî hîn jî gihîştina leşkerî Alman, lê ne ji rayedarên sivîl re hebû. Piştî radestkirina bê şert û merc a Wehrmacht di 7/8 de. Li Gulan 1945, Hevalbendan êdî tu fonksiyonên serwerî nedan wê. [32] Belê, di 23. Nîsanê de hukûmet Di Gulana 1945an de hat derxistin û girtin. Bi Danezana Berlînê ya 5. Hezîran 1945, Hevalbendan li ser bingeha gotarê ragihand 4 ya belgeya kapitulasyonê desteserkirina "hêza hukûmeta bilind li Almanyayê". [33] Konseya Kontrolê ya Hevalbendan bû saziya herî bilind a rejîma dagirker û hilgirê desthilatdariya dewleta Alman. [34]

Mijarên têkildar[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Çavkanî[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

  1. ↑ Hans-Ulrich Thamer: Verführung und Gewalt. Deutschland 1933–1945 (= Die Deutschen und ihre Nation, Bd. 5), Siedler, Berlin 1986, S. 232–236 u. 239.
  2. ↑ Michael Hensle: Reichstagsbrandverordnung. In: Wolfgang Benz, Hermann Weiß und Hermann Graml (Hrsg.): Enzyklopädie des Nationalsozialismus. Klett-Cotta, Stuttgart 1997, S. 697; Hellmuth Auerbach: Ermächtigungsgesetz. In: ebenda, S. 449; Hans-Ulrich Wehler: Deutsche Gesellschaftsgeschichte, Bd. 4: Vom Beginn des Ersten Weltkrieges bis zur Gründung der beiden deutschen Staaten 1914–1949. C.H. Beck, München 2003, S. 605–608; Alexander von Brüneck: Ernst Fraenkel (1898–1975). In: Peter Häberle, Michael Kilian und Heinrich Amadeus Wolff (Hrsg.): Staatsrechtslehrer des 20. Jahrhunderts. Deutschland – Österreich – Schweiz. Walter de Gruyter, Berlin/Boston 2015, S. 532.
  3. ↑ Ingo von Münch, Die deutsche Staatsangehörigkeit: Vergangenheit – Gegenwart – Zukunft, Walter de Gruyter, Berlin 2007, ISBN 978-3-89949-433-4, S. 59 f.
  4. ↑ Werner Frotscher/Bodo Pieroth, Verfassungsgeschichte, 5. Auflage, München 2005, Rn. 634; Ernst Rudolf Huber, Verfassungsrecht des Großdeutschen Reiches, 2. Auflage, Hamburg 1939, S. 230.
  5. ↑ Daniel-Erasmus Khan, Die deutschen Staatsgrenzen, 2004, S. 95.
  6. ↑ Ernst Ritter: NS-Justiz und innere Verwaltung, in: Enzyklopädie des Nationalsozialismus, 1998, S. 85 ff.
  7. ↑ Hans-Ulrich Wehler: Deutsche Gesellschaftsgeschichte, Bd. 4: Vom Beginn des Ersten Weltkrieges bis zur Gründung der beiden deutschen Staaten 1914–1949, Beck, München 2003, S. 623–635.
  8. ↑ Ernst Ritter: Justiz und innere Verwaltung. In: Wolfgang Benz, Hermann Graml, Hermann Weiß (Hrsg.): Enzyklopädie des Nationalsozialismus, 3., korrigierte Aufl., Stuttgart 1998, S. 86 ff.
  9. ↑ Klaus-Michael Mallmann und Gerhard Paul: Gestapo – Mythos und Realität. In: Bernd Florath (Hrsg.): Die Ohnmacht der Allmächtigen. Geheimdienste und politische Polizei in der modernen Gesellschaft. Ch. Links, Berlin 1992, S. 106 f.
  10. ↑ Robert Gellately: Die Gestapo und die deutsche Gesellschaft. Zur Entstehungsgeschichte einer selbstüberwachenden Gesellschaft. In: Detlef Schmiechen-Ackermann (Hrsg.): Anpassung – Verweigerung – Widerstand. Soziale Milieus, Politische Kultur und der Widerstand gegen den Nationalsozialismus in Deutschland im regionalen Vergleich. Gedenkstätte Deutscher Widerstand, Berlin 1997, S. 118 (online, Zugriff am 4. Mai 2019); Detlef Schmiechen-Ackermann: Der „Blockwart“. Die unteren Parteifunktionäre im nationalsozialistischen Terror- und Überwachungsapparat. In: Vierteljahrshefte für Zeitgeschichte 48 (2000), S. 578 (online, Zugriff am 4. Mai 2019); Gerhard Paul: Private Konfliktregulierung, gesellschaftliche Selbstüberwachung, politische Teilhabe? Neuere Forschungen zur Denunziation im Dritten Reich. In: Archiv für Sozialgeschichte 42 (2002), S. 380–402.
  11. ↑ Dazu ausführlich Andreas Schwegel, Der Polizeibegriff im NS-Staat. Polizeirecht, juristische Publizistik und Judikative 1931–1944, Mohr Siebeck, Tübingen 2005, S. 201–204.
  12. ↑ Hans-Ulrich Thamer: Verführung und Gewalt. Deutschland 1933–1945, Siedler, Berlin 1986, S. 572, 580–600, 602 u. 609 f.
  13. ↑ Otto Dann: Nation und Nationalismus in Deutschland 1770–1990. 2. Auflage, C.H. Beck, München 1994, S. 297.
  14. ↑ Martin Broszat: Nationalsozialistische Polenpolitik 1939–1945, Deutsche Verlags-Anstalt, Stuttgart 1961, S. 68–70, zit. S. 70.
  15. ↑ Tomasz Szarota: Polen unter deutscher Besatzung, 1939–1941: Vergleichende Betrachtungen. In: Bernd Wegner (Hrsg.): Zwei Wege nach Moskau. Vom Hitler-Stalin-Pakt bis zum „Unternehmen Barbarossa“. Piper, München 1991, S. 42 f.
  16. ↑ Oliver Dörr: Die Inkorporation als Tatbestand der Staatensukzession, Duncker & Humblot, Berlin 1995, S. 344 f.
  17. ↑ Diemut Majer: „Fremdvölkische“ im Dritten Reich. Ein Beitrag zur nationalsozialistischen Rechtssetzung und Rechtspraxis in Verwaltung und Justiz unter besonderer Berücksichtigung der eingegliederten Ostgebiete und des Generalgouvernements (= Schriften des Bundesarchivs, Bd. 28), Harald Boldt, Boppard am Rhein 1981, S. 473, 475.
  18. ↑ Diemut Majer, „Fremdvölkische“ im Dritten Reich. Ein Beitrag zur nationalsozialistischen Rechtssetzung und Rechtspraxis in Verwaltung und Justiz unter besonderer Berücksichtigung der eingegliederten Ostgebiete und des Generalgouvernements, H. Boldt, Boppard am Rhein 1981, S. 461.
  19. ↑ Richard J. Evans: Das Dritte Reich. Band 2: Diktatur. Deutsche Verlags-Anstalt, München 2006, S. 832 f.
  20. ↑ Vgl. Rainer F. Schmidt: Die Außenpolitik des Dritten Reiches 1933–1939, Klett-Cotta, Stuttgart 2002, S. 311.
  21. ↑ 1940: Raum um Eupen-Malmedy vom Deutschen Reich annektiert. In: GR-Atlas, Université du Luxembourg.
  22. ↑ Michael Wedekind: Nationalsozialistische Besatzungs- und Annexionspolitik in Norditalien 1943 bis 1945. Die Operationszonen „Alpenvorland“ und „Adriatisches Küstenland“, Oldenbourg, München 2003, S. 75–82.
  23. ↑ Eberhard Jäckel: Hitlers Weltanschauung. Deutsche Verlags-Anstalt, München 1981, S. 93 u. ö.
  24. ↑ Wolfgang Benz: Generalplan Ost. In: derselbe, Hermann Graml, Hermann Weiß (Hrsg.): Enzyklopädie des Nationalsozialismus, 3., korrigierte Aufl., Stuttgart 1998, S. 485 f.
  25. ↑ Marie-Luise Recker: Die Außenpolitik des Dritten Reiches. Oldenbourg, München 2010, ISBN 978-3-486-70123-4, S. 57 (abgerufen über De Gruyter Online).
  26. ↑ Karsten Linne: Deutschland jenseits des Äquators? NS-Kolonialplanungen für Afrika. Ch. Links, Berlin 2008, ISBN 978-3-86153-500-3.
  27. ↑ Winfried Speitkamp: Deutsche Kolonialgeschichte. Reclam, Stuttgart 2005, ISBN 978-3-15-017047-2, S. 172.
  28. ↑ Günter Moltmann: Weltherrschaftsideen Hitlers. In: Otto Brunner und Dietrich Gerhard (Hrsg.): Europa und Übersee. Festschrift für Egmont Zechlin. Verlag Hans Bredov-Institut, Hamburg 1961, S. 297–240; Milan Hauner: Did Hitler Want World Domination? In: Journal of Contemporary History 13 (1978), S. 15–32; Andreas Hillgruber: Endlich genug über Nationalsozialismus und Zweiten Weltkrieg? Forschungsstand und Literatur. Droste, Düsseldorf 1982, S. 34–35; Jochen Thies: Architekt der Weltherrschaft. Die Endziele Hitlers, Droste, Düsseldorf 1985; Hans-Ulrich Wehler, Deutsche Gesellschaftsgeschichte, Bd. 4: Vom Beginn des Ersten Weltkriegs bis zur Gründung der beiden deutschen Staaten 1914–1949, Beck, München 2003, S. 848; zusammenfassend Marie-Luise Recker: Die Außenpolitik des Dritten Reiches. Oldenbourg, München 2010, S. 57 (abgerufen über De Gruyter Online).
  29. ↑ Gerhard L. Weinberg: Eine Welt in Waffen. Die globale Geschichte des Zweiten Weltkriegs, Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1995, S. 660.
  30. ↑ Martin Vogt u. a. (Hrsg.): Deutsche Geschichte, begründet von Peter Rassow, J.B. Metzlersche Verlagsbuchhandlung, Stuttgart 1987, S. 730; Peter Graf Kielmansegg: Nach der Katastrophe. Eine Geschichte des geteilten Deutschland, Siedler Verlag, Berlin 2000, S. 21 f.; Antony Beevor: Der Zweite Weltkrieg, Bertelsmann Verlag, München 2014, S. 587; Gerhard L. Weinberg: Eine Welt in Waffen. Die globale Geschichte des Zweiten Weltkriegs, Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1995, S. 669.
  31. ↑ Peter Graf Kielmansegg: Nach der Katastrophe. Eine Geschichte des geteilten Deutschland, Siedler Verlag, Berlin 2000, S. 16–19.
  32. ↑ Karl Dietrich Erdmann: Das Ende des Reiches und die Neubildung deutscher Staaten (= Gebhardt. Handbuch der deutschen Geschichte, Bd. 22), dtv, München 1986, S. 35–39.
  33. ↑ Berliner Erklärung vom 5. Juni 1945
  34. ↑ Martin Vogt u. a. (Hrsg.): Deutsche Geschichte, begründet von Peter Rassow, J.B. Metzlersche Verlagsbuchhandlung, Stuttgart 1987, S. 731 f.; Gunther Mai: Der Alliierte Kontrollrat in Deutschland 1945–1948. Alliierte Einheit – deutsche Teilung?, Oldenbourg, München 1995, S. 3, 49.
Ji "https://ku.wikipedia.org/w/index.php?title=Almanyaya_Nazî&oldid=1115412" hatiye standin.