Elî

Ji Wîkîpediya, ensîklopediya azad.
Elî ibn Ebû Talib
Elî
Navê rastî
علي بن أﺑﻲ طالب
Jidayikbûn23ê çiriya pêşîn a 598an
Mirin28ê kanûna paşîn a 661ê (62 salî)

(62 Salî)
Kufe /

 Iraq
EsilEreb
BernavŞêrê Xwedê, Îmam Elî, Heyder, Şahê Merdan, Qur'anî Natik
HevwelatîDewleta Îslam
PîşeXelîfeyê Îslamê yê 4an
DînÎslam
HevjînFatime bint Muhemmed
Zarok
Law:
  • Hesen bin Elî
  • Huseyn bin Elî
  • Mûhsîn bin Elî
  • Muhemmed bin Elî
  • Hîlal bin Elî
  • El-Ebbas bin Elî
  • Ebdullah bin Elî
  • Cafer bin Elî
  • Ubeydullah bin Elî
  • Eba Bekr bin Elî
  • Omer bin Elî
  • Osman bin Elî

Keç:

Dê û bav
biguhêreBelge

Elî bin Ebû Talib, Îmam Elî an jî bi tenê Elî (bi erebî: علي بن أﺑﻲ طالب‎, lat. ʿAlī ibn Abī Ṭālib), (598, li Mekeyê hatiye dinê - 661, him pismamê Muhemmed Pêxember (lawê Ebû Talib ê ap) û him jî zavayê wî (mêrê Fatimeya keç) bû. Li cem wî mezin bûyî û yekemîn kesên ku berê bi pêxamberiya Muhemmed re bîad kiriye ew e, di nav 12 îmaman de îmamê pêşîn bû.

Wek serleşkerîkî belavbûyîna dînê Îslamê da ristek girîng lîstiye û tev li hemû (bê şerê Tebûk ê) şeran bûye, ji xwe ji ber van sedeman wek "Şêrên Xwedê" an jî "Şûrên Îslamê" tê nasîn.

Piştî kuştina xelîfeyê sêyem Osman, Elî bû xelîfe (656-661). Bi tevahî 4 sal 9 mehan li ser hev xelîfetî kir.[1] Dema xelîfetiya wî mirov dikare bibêje bi şerê navxwûyî derbaz dibe. Şerên wê dewrê ev bûn:

  1. Şerê Cemel (di navbera wî û Muawiye û Zubeyr da bû)
  2. Şerê Siffin (di navbera wî û Muawiye da bû)
  3. Şerê Nehrevan (di navbera wî û Xariciyan da bû)

Di 63 saliya xwe da li bajarê Kufê dema nimija sibe pêk dianî di mizgeftê de ji hêla xarîciyan ve hat kuştin.

Çavkanî[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]

Girêdanên derve[biguhêre | çavkaniyê biguhêre]