Mêrdîn (bajar)

Mêrdîn
Bajarê mezin
Mardin
Bajarê Mêrdînê
Mêrdîn Mêrdîn
Koordînat: 37°18′45″Bk 40°44′06″Rh
Welat	Bakurê Kurdistanê
Dewlet	Tirkiye
Parêzgeh	Mêrdîn (parêzgeh)
Serbajar	Mêrdîn
Hejmara nahiyeyan	2 nahiye
Hejmara bajarokan	4 bajarok
Hejmara gundan	61 gund
Qada rûerdê
• Giştî	969 km2 (374 sq mi)
Bilindahî	950-1120 m (−2720 ft)
Nifûs  (2015)	156.660
• Berbelavî	134,2/km2 (348/sq mi)
• Serbajar  (2015)	156.660
Koda postayê	47xxx
Koda telefonê	(+90) 482
biguhêre

Mêrdîn (bi tirkî: Mardin) bajarekî Bakurê Kurdistanê ku îro dikeve Komara Tirkiyeyê. Bajarê Mêrdînê ji başûrê xwe ve bi Rojavayê Kurdistanê, ji rojhilatê xwe ve bi Sêrt û Şirnexê, ji bakurê xwe ve bi Amedê û ji rojavayê xwe ve jî bi Rihayê hatiye pêçan. Hejmara niştecihên wê 796.591 kese. Qezayê bi ser ve ev in: Qoser, Artuklu, Nisêbîn, Midyad, Mehsert, Dêrika Çiyayê Mazî, Şemrex, Kerboran, Stewr û Rişmil.

Nav

Di dema persan de navê bajêr "Marde" bû. Di dema Bîzansiyan de jî "Mardîa" bû. Ereban jî navê herêmê kiriye "Mardîn" . Suryanîiyan (aramîyan) ji bajêr re gotiye "Marde" (kela). Nav bi kurdî Mêrdîn e.

Dîrok

Mêrdînê, Mardon, Mirde an ku Marde yek ji navdartirîn û kevintirîn bajarê Mezopotamyayê ye. Bajar li ser çiyakî ava bûye. Keleha wê ya kevn, hemû rêyên bajêr bi xwe ve girê dide. "Mîrê Kelahan" hatiye gotin ji Keleha Mêrdînê re. Di dîrokê de gelek qralan xwestiye wê têxe destê xwe, lê Keleha Mêrdînê rê nedaye wan. Bajar li başûrê kelehê ava bûye. Xanî li du yên din, bi hevûdu ve hatine girêdan. Kevirên wan yê sipî û zer ji bo avakirinê hatine peyde kirin. Bajar, bi ava xwe ya hênik û xwezaya xwe ya balkêş bi navdar e. Bakurê wê cihê bexçe û bostana ye.

Di dîrokê de ji bo bidestxistina bajêr şerên giran çêbûne. Berî çêbûna Mesîh, aramiyan û farisan şerên giran kirine. Demekê Romê li vir mane. Bi hatina îslamiyetê, di dema Omerê kurê Xettap de, hatine bi ser bajêr ve, bajar kontrol kirine. Kurdan di dema Merwaniyan de bajar bi baştirîn şêwe îdare kiriye. Piştre Artukî li vir bi cî bûne. Bajar, bi aqilmendiya Idrîsê Bedlîsî, di dema Selîmxanê kurê Sultan Beyazit de ketiye kontrola Osmanliyan.

Kronolojiya bajêr

Berî Zayînê:

• 2000 - 1243, dema Huriyan û Mîtaniyan
• 1243 - 612, dema Suryanîiyan (aramîyan)
• 608 - 550, dema Medan
• 550 - 312, dema Persan
• 331 - 312, dema Mekodonîyan

Piştî Zayînê:

• 197 - 395, dema Romayiyan
• 395 - 640, dema Bîzansiyan
• 640, dema Ereban
• 990, dema Merwaniyan
• 1202, dema Eyûbiyan
• 1515, dema Osmaniyan
• 1847, serhildana Bedirxanan

Erdnîgarî

Mêrdîn

Cihê erdnîgarî û sînorên bajêr

Bajar di nav parelelên 36° 54´ û 37° 47´ bakûr û merîdyenên 39° 55´ û 42° 41´ rojhilat de ye. Sînorên bajêr li bakûr bi Amedê û Êlihê ve, li rojava bi Rihayê ve, li başûr bi Qamişloyê û Amûdê ve û li rojhilat jî bi Culemêrg û Şirnexê ve tê girêdan.

Taybetiyên erda bajêr

Erda herêmê % 52,6 ji çiyan, % 24,6 ji deştan û % 22,8 jî ji platoyan pêk tê. Erda wê 177.200 metre kare ye. Li herêmê genim, ceh, nîsk, nok, pembo, garis û tirî tên çandin

Avhewa

Li başûrê herêmê avhewayeke çolî heye, ji lew re jî havînan pir germ û zuha, zivistanan jî sar û li hinek deveran jî hênik derbas dibe. Dîmenek ji Midyadê.

Germahî û barîna nîvekî ya mehane ji bo Mêrdînê (1975-2010) Rêb. Reş. Ada. Avr. Gul. Pûş. Tîr. Gel. Rez. Kew. Ser. Ber. Bilindtirîn germahî (°C) 19,4 18,4 27,5 33,6 35,4 40,0 42,5 42 38,8 35,6 26,1 24,1 Ø 32 Nimztirîn germahî (°C) 5,7 7,2 11,6 17,4 23,8 30,4 34,9 34,6 29,9 22,7 14,2 8,0 Ø 20 Germahî (°C) 3,1 4,1 8,2 13,7 19,7 25,8 30,0 29,6 25,2 18,5 10,7 5,2 Ø 16,2 Barîn (mm) 100,6 110,7 96,1 80,5 38,4 8,3 3,3 1,2 4,1 33,3 69,8 104,2 Σ 650,5 Saetên bi tavik (st/r) 4,5 5,0 6,0 7,3 10,0 12,5 12,7 11,8 10,4 7,7 5,9 4,5 Ø 8,2 Rojên bi baran (r) 10,7 10,6 10,8 10,2 7,1 2,6 1,6 1,3 1,6 5,4 7,5 10,2 Σ 79,6 G e r m a h î 19,4 5,7 18,4 7,2 27,5 11,6 33,6 17,4 35,4 23,8 40,0 30,4 42,5 34,9 42 34,6 38,8 29,9 35,6 22,7 26,1 14,2 24,1 8,0 Rêb. Reş. Ada. Avr. Gul. Pûş. Tîr. Gel. Rez. Kew. Ser. Ber. B a r î n 100,6 110,7 96,1 80,5 38,4 8,3 3,3 1,2 4,1 33,3 69,8 104,2   Rêb. Reş. Ada. Avr. Gul. Pûş. Tîr. Gel. Rez. Kew. Ser. Ber. Çavkanî: www.dmi.gov.tr

Çiyayên herêmê

Çiyayê bilind yê herêmê Cûdî ye (2.114 m). Alam (1.041 m), Ziyaret (1.160 m) û Dibek(1.231 m), Tûrcel û Pozê Bîra.

Deşt, zozan û gelî

Deştên Tilermen Qoser, Merdîn û Nisêbînê. Her sê deşt bi hevre girêdayî û di geliya çemê Xabûrê de ne. Dirêjbûna deştan 35 km û firehbûna wan jî 20 km ye.

Çem û Gol

Çemê herî mezin ku di nav sînorên bajêr de diherike Çemê Dîcle ye. Buxur, Zergan,Ava Spî, Reşan, Çaçan û Gumuş jî çemên din yên herêmê ne. Gol li herêmê tune ne. Tenê li ser çemê Buxurê ji ber bendava Buxurê golek sûnî çêbûye.

Babetên heywanan

Herêm ji alî heywanan ve ne dewlemend e, rovî, kîvroşk û balindeyên kovî kewokê teqle ê Mêrdîn di cîhanêde deng dane.Jî sedî pêncî mirovê Mêrdîn Kewoka xwedi dike.Kewêgozel u kevêsusik cihekî girîng digrin di zinarê Mêrdînde.Her cureyê şahlil û bilbila li ser kelaya Mêrdin hene.Di sala 1998 de keftarik ji alyê neçîrwanên Merdinde hate dîtin û kuştin.Li Dêrka cayêmazî cureyekê teyrêbaz heye ku li cîhanêde tenê li cîyayê Dêrikê turcelê pêde dibi.

Gelhe û Navçeyên Bajêr

• Mêrdîn (navend) (bi tirkî, Mardin), 172.912
• Kerboran (Dargeçit), 27.722
• Dêrika Çiyayê Mazî (Derik), 62.175
• Qoser (Kızıltepe), 237.694
• Şemrex (Mazıdag), 33.930
• Midyad (Midyat), 105.952
• Nisêbîn (Nusaybin), 113.594
• Mehsert, (Ömerli) 14.485
• Stewr (Savur), 28.127
• Rişmil (Yeşilli), 16.652
• Artuklu, 156.660

Tevahî hejmare herêmê (tevî gundan)796.591.

Aborî

Dîmenek ji Kolana Yekê ya Mêrdînê, 2010

Binerd

Li herêmê fosfat, çîmento û malzemên ji bo tûxla û kiremîdan ji bin erdê dertên.

Cihên turîstîk, dîrokî û gerê

Bajar ji ali xwezayê ve ne pir dewlemend e. Tenê şelala çaxçax ji alî gel ve wek ciyêk seyranê tê bikaranîn. Kela Mêrdînê, mizgeftên bajêr, dêr û dêrên herêmê jî ji alî gel û turîstan ve tên serîlêdan kirin.

Germavên Kerboranê, germav (gurmî av) carna 40° germ dibe û ji bo nexweşiyên çerm û romatizma yê baş e.

• Gundê Dara

Çand û huner

Ol û civak

Mêrdîn, ber bi êvarê

Mêrdîn ji alî ol û civakê ve bajarekî mozaîk e. Piraniya gelheyê ji misilmanan pêk tê, lê li herêmê xiristiyan û êzidî jî hene. Misilman ji mezhebên henêfî û şafiyan pêk tê. Civaka herêmê jî ji kurdan, ereban, suryaniyan û ermeniyan pêk tê. Bajarê Mêrdîn bi pirçandîbûna xwe tê nasîn. Li wir ereb, kurd, suryanî û ermenî hene. Dêra Zehferanê di sedsala 11. pêve navendî ji petrikên suryaniyan re kiriye. Ji bilî wê, dêrek din bi navê Şehîde Şimûnî heye. Li başurê bajêr dêra Mar Mîxayêl Nasik, û ya Mar Bitris hatine avakirin. Li taxa Şemsiye, dêra Meryema ji Erdemê, pir bedew hatiye lêkirin. Dêrên din ev in: Mar Banham, Mar Tuma, Meryem, Mar Afram, Mar Osyo, Şehit Hurmiz...

Bajarê ziman û ol û çandên cewaz Mêrdînê, ji bo ku cihê xwe di programa Unescoyê ya Mîrasa Cîhanê de bigire, serî li Unescoyê hatibû dayîn. Unescoyê, piştî lêkolînên xwe serîlêdan pejirand. Mêrdînê wek berendam kete rêza cihên parastinê. Piştî ku berendamtî hate pejirandin, belediya bajêr ji bo rêlêgirtina avahiyên bê plan programek ji xwe re çêkir.

Xwarinên herêmê

Li herêmê savar û xwarinên ji savarê bêhtir tên xwarin, wekî savara bi darçîn û bacanreşkê. Seleteya hinaran, şorbeya mast, ecîn û kutilkên dagirtî (basmavat, li herêmê ji yên di nav rûn û hêkan de sorkirî re dibêjin "irok"). Rişte û kibe (hûr û rodîiyên dagirtî) jî ji alî gel ve tê xwarin. Wekî din mirîşka bi gijnîjê birajtî, sembîsek (lehmacunê sergirtî), beloh (xwarineke weke qisirê ye), serûpê û hûrê hîşandî jî di nav xwarinên deverê de ne. Li ber xwarinan, dew tê vexwarin. Li herêmê qehweya tal (mirra) jî xwedî cihekî taybet e.

• Arxavk
• Biraşka goştê kişandî ya Mêrdînê
• Boranîka siyaleyê
• Darûziyafe
• Deverûn
• Ecîn
• Keledoşiya masiyê
• Kilora şilavkî
• Kuftetirş
• Kutilka bacanreşkê
• Kutilka dîlanê
• Meftuneya bacanê
• Muhamere
• Mêlak bi savarê
• Parxana Mêrdînê
• Qeyxaneya Mêrdînê
• Sembîsek
• Sênîkufte

Kincên heremê

Keçên ciwan kefiyên rengîn, yên pîr jî yê spî didin serê xwe. Li hinek deveran wekî li Dêrikê jin kitanên dirêj didin serê xwe. Fîstan herî pir li herêmê tê li xwe kirin. Goreyên ji hirî û lastîkên reş di lingan de hene. Xemilandineke taybetî jî li herêmê "deq" e. Jin deqên şîn li ser rû yan jî destê xwe dikin. Şalwar û entariyên spî û dirêj cilên zilaman yên herêmî ne. Îşlik û êlegên bê yaxe di ser şalwar de tê li xwe kirin. Di serê zilaman de "egal" an jî "çefî" heye. Şewqe jî carinan tê bikaranîn. Qondere di lingan de heye.

Navdarên Bajêr

Hêjmar	Mirov	Pîşe
1	Adnan Koç	Hunermend
2	Ahmet Türk	Siyasetmedar
3	Altan Tan	Siyasetmedar
4	Aziz Sancar	Xwedî Xelata Nobelê
5	Berdan Mardini	Hunermend
6	Brader	Hunermend
7	Cegerxwîn	Nivîskar
8	Ciwan Haco	Hunermend
9	Çağlar Sayın	Lîstikvan
10	Emel Sayın	Hunermend
11	Febyo Taşel	Hunermend
12	Feiruz	Hunermend
13	Furkan Kızılay	Lîstikvan
14	Halit Bilgiç	Hunermend
15	Mithat Sancar	Siyasetmedar
16	Melih Selçuk	Lîstikvan
17	Meltem Miraloğlu	Lîstikvan
18	Murat Yıldırım	Lîstikvan
19	Musa Anter	Siyasetmedar
20	Orhan Miroğlu	Siyasetmedar
21	Osman Xunav	Lîstikvan
22	Rojîn	Hunermend
23	Serap Koç	Modavan
24	Sermiyan Midyat	Hunermend
25	Sinan Dağ	Lîstikvan
26	Sultan Kösen	Mirovê herî dirêj li Dinê
27	Şêx Mûsê Ezûlî	Alim
28	Yekbûn	Hunermend

Bîblîografî

• Jean-Baptiste TAVERNIER (1692), Les six voyages, I:187
• Carsten NIEBUHR (1778), Reisebeschreibung, Copenhagen, II:391-8
• Pietro della VALLE (1843), Viaggi, Brighton, I:515
• Albert SOCIN (1904), Der Arabische Dialekt von Mōsul und Märdīn, Leipzig.
• Hugo MAKAS (1926), Kurdische Texte im Kurmanji-Dialekte aus der Gegend von Mardin. Petersburg-Leningrad.
• Hasan SHUMAYSANI (1987), Madinat Mardin min al-fath al-'arabi ila sanat 1515. Bayrūt: 'Ālam al-kutub.
• Otto JASTROW (1969), Arabische Textproben aus Mardin und Asex, in "Zeitschrift der Deutschen Morgenländischen Gesellschaft" (ZDMG) 119 : 29-59.
• Hans-Jürgen SASSE (1971), Linguistische Analyse des Arabischen Dialekts der Mhallamīye in der Provinz Mardin (Südossttürkei), Berlin.
• V. MINORSKY (1991), Mārdīn, in "The Encyclopaedia of Islam". Leiden: E. J. Brill.
• Otto JASTROW (1992), Lehrbuch der Turoyo-Sprache in "Semitica Viva – Series Didactica", Wiesbaden : Otto Harrassowitz.
• Ayliffe, Rosie, et al. (2000) The Rough Guide to Turkey. London: Rough Guides.
• Michaela WITTICH (2001), Der arabische Dialekt von Azex, Wiesbaden: Harrassowitz.
• George GRIGORE. L'arabe parlé à Mardin. Monographie d'un parler arabe périphérique. Bucharest: Editura Universitatii din Bucuresti, ISBN (13) 978-973-737-249-9

Girêdanên derve

• Zaravê erebî yê ku li Mêrdînê tête axaftin
• Peyamaazadî ^{Girêdana arşîvê 2007-10-09 li ser Wayback Machine}